Oorspronkelijk zou ik een podcast maken over loslaten wat niet werkt in je business. Tot ik voelde dat ook die vorm weer niet paste. Gelukkig was de paniek zo groot dat ik letterlijk ook dat weer in vraag stelde.
Wat als je voelt dat niets nog klopt in je business, maar het nieuwe zich nog niet toont? In deze audio neem ik je mee in dat rauwe tussenstuk — over twijfelen, loslaten, opnieuw beginnen zonder te weten hoe. En hoe precies dat de kiem werd voor ‘Ondernemen zoals het klopt’. De Levende Bibliotheek was geboren.
Transcript
Een andere start dan gepland
Welkom bij de levende bibliotheek ‘Ondernemen zoals het past’. Ik ben Caroline en helemaal op zijn ‘Carolines’, als je mij nog niet kent, is het verhaal helemaal gewijzigd last minute, want ik ging oorspronkelijk een nieuwe podcast maken en het is uiteindelijk iets compleet anders geworden.
Ik heb in mijn ondernemersjaren de afgelopen 15 jaar al al heel wat blogs, vlogs en video’s gemaakt en deze keer is het helemaal anders. Waarom? Wel, wat ik nu deel en wat het nu geworden is, is gestart vanuit een vonk.
Geen content, wel goesting
Een goesting. Een goesting bij mezelf en ook voor mezelf. Niet om voor de zoveelste keer te proberen iets te gaan leveren waar andere mensen iets aan hebben. En dat is een heel erg groot verschil. Wel vanuit mijn vuurke, vanuit iets wat ik heel erg heb weggestoken omdat het niet veilig genoeg voelde om regelmatig daarover te gaan delen.
Op dit ogenblik staat heel mijn leven en ook mijn onderneming helemaal op zijn kop. Waarom? Ik zette de stap naar leven en onderneming vanuit wie ik ben en wat ik nodig heb, in connectie met de wereld. In plaats van de focus en drijfveren te gaan leggen bij mijn omgeving.
Tussen weten wat niet werkt en nog niet weten wat wel
En om heel eerlijk te zijn is dat best wel confronterend met momenten. Dat vraagt ook behoorlijk wat energie, afstemming uiteraard, loslaten en ook tijd. Heel erg spannend, want vandaag loop ik zo ’n beetje in niemand’s land. Zo, ergens tussen ‘weten wat niet meer werkt voor mij’ en ‘nog niet 100 % weten wat dan wel werkt voor mij’.
Alle theorieën, adviezen, opleidingen van de afgelopen 15 jaar staan echt helemaal ter discussie in mijn hoofd. En dat heeft niks te maken met het feit dat ze fout zijn of dat ik fouten heb gemaakt.
Het heeft wel alles te maken met het feit dat ik de kracht terug bij mezelf wil leggen. Door te gaan voelen wat echt werkt, voor mij en mijn situatie, door te gaan belichamen en toe te passen. En niet alleen door dingen te gaan proberen begrijpen en overnemen. Zeer groot verschil.
Frustratie als brandstof
In tegenstelling tot een aantal jaar geleden was de aanleiding deze keer niet zozeer fysiek geïnspireerd. Het is meer vanuit een frustratie. De frustratie van opnieuw telkens weer vast te komen zitten op datzelfde punt bij mijn coaches, bij de trajecten die ik volgde en ook bij mezelf.
De frustratie dat ik al zoveel geld had uitgegeven en dat die doorbraken er toch maar niet kwam, hoe hard ik die ook heel graag wilde. Die ene oplossing, dat moment waarop alles zou blijken te kloppen.
Ik wilde mezelf ook heel graag goed voelen, mijn ding durven doen, genoeg ruimte en hier durven maken en krijgen voor mezelf en voor ons gezin.
Harder werken werkte niet
Dus wat deed ik? Ik bleef focussen op:
- Money mindset
- Betere manieren vinden om klanten te gaan aantrekken
- Nog harder mijn best doen
- Nog meer trajecten volgen
- Nog meer inspanningen doen om de juiste resultaten te krijgen.
Iedereen weet ondertussen wel dat harder werken niet het juiste pad is. Dat je jezelf moet zijn. Dat je met manifestatie en positieve beelden je droomleven gaat aantrekken.
Het grappige is dat ik inderdaad bereikte wat ik vroeg. Maar wat bleek nu? Ik dacht iets totaal anders gevraagd te hebben. Het leek alsof de woorden en beelden ergens verkeerd vertaald werden.
Wanneer alles je wil waarschuwen
Nu, wat klopte er dan niet? Wel, in het begin was het even, ja, wat wakker worden en zien van ‘oké, hier klopt iets niet’. De signalen die bleven zich opstapelen, eerst subtiel en dan, eh, onontkomenbaar.
Ik zeg altijd ‘ik ben gelijk een kikker’. Ik zit graag in dat warm water en ik heb dat vaak pas door dat dat aan het koken is op de moment dat het bijna te laat is.
De opleiding waarvan ik dacht dat ze alles zou oplossen, die putte mij alleen maar uit. En ik was vooral dood op van de interne strijd tussen ‘je moet je aan de regels houden’ en aan de andere kant ook heel duidelijk het bewijs vinden dat het systeem niet werkt. Ook aan dat samenwerkingen die totaal niet draaiden, zonder enige reden, want op zich waren dat fantastische mensen om mee samen te werken, maar er klopte toch ergens iets niet.
Over verantwoordelijkheid en overleven
Ik kreeg ook altijd weer te horen dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen. Kom toch uit die slachtofferrol. Terwijl ik dacht dat ik heel goed bezig was om niet in die slachtofferrol te gaan zitten.
Nu, op een bepaalde ogenblik, viel mijn frank dat ik dat niet kon grijpen, die verantwoordelijkheid. Want het waren eigenlijk allemaal zaken waar ik dan verantwoordelijkheid over probeerde te nemen die eigenlijk helemaal niet van mij waren.
Want ik zat zo vast in dat overleven, dat pleasen, dat oplossen. Om een heel eenvoudige reden trouwens, gewoon letterlijk omdat dat mijn leven heeft gered vroeger, toen ik kleiner was, tot toch wel ergens in mijn twintiger jaren.
Stilvallen en wakker worden
Op een bepaald moment kwam er ruimte en dat was eigenlijk niet omdat ik dat gepland had. Dat was meer gewoon omdat ik een paar dagen vakantie had. En er stond plots niks in mijn agenda en de kinderen waren niet thuis. En iedereen zou denken ‘wow, na een drukke periode: geweldig! De time of your life.’.
Dat was mijn verwachting, maar de realiteit was iets compleet anders. Voor mij was het eigenlijk heel eerlijk gezegd gewoon de pure hel. En dan nog eens een hel die ik mezelf had aangedaan, want ik wist eigenlijk niet goed wat ik met mezelf moest gaan aanvangen.
De puzzel
Grappig genoeg kwam net op dat ogenblik een filmpje langs dat het verhaal rond ADHD weer in mijn aandacht terecht. ADHD voor mij is een belangrijke eye-opener geweest, niet voor dat label. Dat gaat mij niet om die letterkjes. Niet als een steek waarop, ‘vanaf nu kan ik dit niet doen, want…’.
Maar dat kwam langs voor als een soort bevestiging van alles wat ik al die jaren al had gevoeld en had benoemd, maar dat ik eigenlijk nooit echt had durven erkennen en herkennen.
Namelijk dat het klassieke verhaal gewoon niet meer werkt.
Een harnas van mezelf
Ik dacht dat ik daar aan was ontsnapt, toen ik ondernemer werd, omdat ik nu toch niet meer 9 to 5 zit te werken en ik moet geen uitleg niet meer geven aan mijn chef. En ik heb ook vooral geen verantwoording af te leggen als ik eens een dagje iets minder doe.
Alleen zat ik nog harder vast in dat 9 to 5 verhaal en proberen mezelf te passen in het kader als toen ik nog in loondienst en als freelancer aan de slag was. Alleen was het een harnas dat ik mezelf had aangedaan, een harnas van mezelf.
Wat als ik het niet meer weet?
Dus dan heb ik je maar een zeer grote keuze gemaakt. Dat is door heel erg bewust voor mezelf te gaan zeggen ‘Dit doen we niet meer’.
Vanaf nu neem ik de kans die ik heb, namelijk om te ondernemen op een manier die past bij mij en te gaan kijken, goed, wat gaat het dan effectief worden?
De Levende Bibliotheek ontstaat
Zo ontstond de levende bibliotheek. Wat wil ik daarmee gaan doen? Voor mij is het heel eenvoudig,: inspireren.
Ik heb dat al, want toen ik heel klein was, dat mensen vaak zeggen ‘ja, maar ja, voor u is dat zo normaal. Je pakt dat vast en je doet dat.’.
Ik ben er onlangs achter gekomen dat dat ook gewoon een deel is van mijn missie in het leven en dat heeft dat niks te maken met grote social media geroe te worden. Dat heeft wel te maken met gewoon mijn manier vinder om iets te doen en dan te tonen aan andere mensen hoe dat zij dat ook kunnen doen op een manier die marcheert voor hen.
Vandaar ook dat heel het stukje rond business coaching definitief gedeleted is. Dat past niet bij mij. Nu heb ik dat eindelijk durven vaarwel zeggen. Dat was een van de leukere stukjes van de laatste weken.
Geen stappenplan, wél delen
Ik wil met de levende bibliotheek er echt voor zorgen dat ik jullie gewoon ga tonen hoe ik het vastpak. Waar ik tegenaan loop. Welke inzichten die ik daar heb aan overgehouden.
Dat gaat soms een video zijn, soms een audio zijn. Dat gaat soms een geschreven tekst zijn of een micro-inspiratie, gewoon een foto van wat kribbels van mezelf bijvoorbeeld. Dat gaat niet over hoe je dat moet doen, welke stappenplannen je kunt gaan kopiëren.
Wat wil ik wel meegeven, is hoe dat dat voelt om die oude manier van ondernemen niet meer te dragen.
Ik vond het super spannend om deze audio in te spreken. Ik heb je ook heel bewust niet ge-edit. Het is niet gezegd dat ik die zelf ga terugbeluisteren. Ik vind het superfijn dat je er wel naar geluisterd (of doorgelezen) hebt als je tot hier bent gekomen. Dank je wel daarvoor. En ik zou zeggen: heel graag tot een volgende keer.
